Mijn eerste herinneringen aan het Tilburgs Dierenpark beginnen in 1954, ik was toen 12 jaar. Mijn grote zus Truus was gaan werken als secretaresse voor het Tilburgs Dierenpark, waardoor wij GRATIS naar het dierenpark mochten. Het was wel een eind lopen vanaf de Vazalstraat, maar in die tijd was dat heel gewoon. Ik vond het er heerlijk, al die dieren, maar natuurlijk ook de speeltuin.

Het allerleukste vond ik dat ik op zondag met mijn zus mee mocht naar de Bisschop Aelenstraat om pap en rijst te gaan koken voor onder andere de apen die daar zaten. Al van ver kon je de vogels horen zingen…

In  april 1965  ben ik zelf voor het Tilburgs Dierenpark gaan werken. In het achterste kantoortje zaten dhr. Chris van Dijk en de boekhouder Fons van Dijk, en in het grotere kantoortje, Hary, Qriel en ik. Ik heb daar gewerkt tot maart 1968, eerlijk gezegd mijn allerleukste baan die ik in mijn “werkende tijd” heb gehad. Ik vond het ook helemaal niet leuk om er weg te gaan, maar mijn man Jef Sluijters had een baan in Barendrecht geaccepteerd dus moest ik wel mee.

Toen Jef en ik trouwden mochten we gebruik maken van de 3 mooie witte auto’s van de familie Van Dijk en natuurlijk werden onze trouwfoto’s in het park gemaakt.

Met Kriel heb ik altijd tof samengewerkt. Ik herinner me nog dat we in het park ieder jaar de balans op moesten gaan maken. In die tijd heb ik het ongeneeslijke virus opgelopen, namelijk dierenliefde.

Op kantoor was je nooit alleen. Als je je lade opentrok zag je altijd weg rennende kakkerlakken! Ook een gestreept eekhoorntje op je schouder was heel normaal. Ik heb zelfs een keer een paar dagen een jong leeuwtje naast me gehad.

Toen ik wat was ingeburgerd was mijn eerste gang in de ochtend altijd naar de overkant. Daar ging ik de “dure”apen inspecteren of ze niet ziek waren. Dierenarts Van den Brink had me uitgelegd hoe je kon zien of ze longontsteking hadden, wat nogal eens voor kwam. Hij heeft me zelfs een keer de ontstoken longen van een gestorven aapje laten zien.

Met Toet waste ik wel eens de kleine chimpansees die onder de poep aankwamen.

Mijn favoriet aan de overkant was Jodocus, zo noemde ik hem, een los slingerende gibbon. Hij was een beetje een neuroot, maar als ik hem riep kwam hij altijd naar me toe en liet zich dan door me voeren. Op een gegeven moment is hij naar een dierentuin in Zwitserland gegaan.

Dan was er natuurlijk Bibob, een jong capucijneraapje, dat door de groep was verstoten en dat ik mee naar huis had genomen om te proberen hem te laten overleven. Nou, dat is gelukt. Hij is enkele weken bij ons in huis geweest. Ik nam hem een keer in een plastic tasje mee de bus in naar de stad, we woonden toen al in Breda, en met zijn kopje er bovenuit had hij veel bekijks. Toen hij groot en sterk genoeg was is hij weer terug de handel in gegaan.

Er zat op een gegeven moment ook een grote baviaan aan de overkant. Hij was een beetje verliefd op mij. De verzorgers vonden het leuk om hem te plagen door net te doen of ze mij wilden omhelzen. Dan ging hij te keer!

Met Toet en Peter gingen Jef en ik ook vriendschappelijk om.

(Corry Sluijters (l), Toet en Peter van Dijk

Samen vissen onder andere. Bij Toet heb ik voor het eerst van mijn leven wodka gedronken met een suikerrandje op het glas.

Ik voelde me echt deel uit maken van de familie. Nog steeds maak ik het gerecht kip-kerrie dat ik van moeder Tonny  heb gekregen, zij het dat het in de loop der jaren iets veranderd is.

Ik ontmoette ook interessante mensen, o.a. directeuren van allerlei dierenparken, Dr. Grzimek, de heren Van Hooff, Armand uit Belgie, voor mij echt een man van de wereld!, en niet te vergeten herr Glas uit Wenen, die vond ik echt een schatje.

Jammer eigenlijk dat het dierenpark niet meer bestaat.

Momenteel werk ik als vrijwilligster in Diergaarde Blijdorp te Rotterdam, waar ik o.a. kinderrondleidingen geef. En weer geniet ik van de dieren, van  hen krijg ik veel energie. Het is een beetje terug bij af, maar dan op een hele leuke manier.

Corry Sluijters-Eradus